Bezoek aan Luxemburg office
Het koffieapparaat (zo'n enorme Coca Cola kast) knippert oranje. Mijn
brein onder een scan zou nu hetzelfde beeld laten zien. Schaapachtige blikken
van mijn Luxemburgse collega's als deze cafeïne addict zich vasthoudend aan
ordnerkasten richting 't bezemhok sleept. Daar heeft men het apparaat verstopt.
De smiechten! En ik snap 't ook nog. Volgens mij is er een regenpijp
aangesloten op deze machine. Inclusief restanten van vogelnestjes wordt het
water heet door een met gemalen bonen gevuld, vergeeld filter gepompt.
Ik neem een slok. De grijze massa krampt samen onder mijn schedel. Mijn
smaakpapillen vinden geen connectie met mijn linker hersenhelft, het
taalcentrum. "Lekker!", roep ik als ik de drab nog langs mijn huig
voel druipen. Oh dear, ik neem genoegen met iedere illusie van een cafeïne
shot....
