Leven is het balanceren van verschillende klankkleuren. Als je maar enigszins dat vermogen had, moet ook jij hebben gedacht. Maar in tegenstelling tot de meeste anderen, ben jij niet uitgerust met een mengpaneel. Als een vorst waande je je weer even soeverein, maar het bacchanaal aan majeur akkoorden dooft geleidelijk uit. De naald valt in de groef van je ziel. Een langspeelplaat die we inmiddels kennen. Het krast, het krijt, het rijt je open. Keer op keer. Het lage toerental duwt je naar je eigen inferno. Een zwarte krater in een land dat wij niet kennen. Waar onze stemmen verstommen, terwijl jouw kuil zich vult met schuldgevoel, twijfel, zelfverwijt. Je krabt aan de wanden van een vacuüm dat jou aan alle wezenlijkheid onttrekt. Dagen, weken, soms maanden lang.

Van gitzwart, naar aardebruin tot asgrijs. De feniks wroet zich door de smeulende lagen naar boven. Ademteug. Verzoeningsdrift. Je heft het glas op een hernieuwd verbond met het leven. Proost met vrienden. Het borrelt nieuwe plannen die zich al snel opblazen tot megalomane luchtballonnen. Impossible is nothing. Je zweept je omgeving op met de beat van jouw muziek, met in je kielzog een gevolg dat jou zo graag wil geloven. Maar waar jij danst, volgt nog altijd een zwarte schaduw. Twijfel tikt je op de schouders. Je draait je om en ziet het negatief van de door jou gedroomde film. Je nog maar pas herwonnen geestdrift blijkt niet meer dan een schijnhuwelijk met het leven.

Gelaten staar je naar het oog van de camera. Het computerscherm smeedt de pixels tot een beeld dat de waarheid probeert te maskeren, maar in werkelijkheid besta je uit duizenden puntjes: ledigheid, lusteloosheid, doemdenken, somberheid, totale apathie... Je vraagt om advies en uit beleefd je dankbaarheid, maar het inwinnen van raad lijkt al langer niet meer gemeend. Je gemoed bijt als zoutzuur, dat alle welgemeende woorden corrodeert. De stroom liefde die de gesprekken kleurt, weet jou niet meer te bereiken. 

Als je maar. Als je maar. Als je maar. Je kruipt achter je tekentafel, maar er is geen 'als je maar' meer. Van de vele geneugten die het leven biedt, heb je alle levels uitgespeeld. Van alle paden die jouw bestaan doorkruisten, nam jij de overtreffende trap. De vele uitspattingen een kurk waarop je weer even bleef drijven. Heel even maar, want de woeste zee die depressie heet, greep je met zijn ferme hand en smeet je van ieder vlot dat je als een reddingsboei vastklampte. 

Als je maar. Je pakt het glas en vult het weer bij. Het maakt niet meer uit met wat, zolang het maar gevuld lijkt. Een nieuw project lonkt. Maar dit keer eentje waar je echt in gelooft. Je schaakt op meerdere borden tegelijk, aan een infuus van lust, dat je verwart met liefde. Je vindt het onverteerbaar dat je dierbaren niet meer kunnen delen in de euforie die door jouw aderen stroomt. Maar zij, die je in je pieken en dalen hebben willen dragen zijn murw. Uitgehold door zorg. Belast met realiteitszin, die je zelf ontbeert. 

Je slaat de mantel nog een keer om je schouders, maar je spiegelbeeld toont je geen koning meer. Een pijnlijk besef dat ook van placebo's de houdbaarheidsdatum kan verstrijken. Je chaotisch geïmproviseerde imperium brokkelt af. Je laatste stuiptrekkingen komen tot stilstand. Geen plan dat jouw geloof nog voedt. Een nieuwe dosis pillen doet inmiddels de tot het laatst gekoesterde vlam in jou walmen. Uitzichtloosheid omsluit je hart en balt krachtig samen. Wat als je ziel al is verscheurd? Wat volgt er na het diepste zwart? 

Als je maar. Het is niet langer een gedachte op de toekomst gericht. 

Als je maar. Het is volgens jou de enige uitweg die je van alles verlost.