De radioloog

 

OLVG

Zij de vriendelijke radioloog, ik de patiënt. Er wordt een bloeddrukmeter om mijn been gesnoerd. Het kraken van klitteband. Warme handen die grenzend aan mijn slipje het startpunt voor de doppler betasten. Het meetinstrument dat zonneklaar zal maken waar in mijn aderen zich de knelpunten bevinden. Een druk op het voetpedaal.

<vwoep>

De band om mijn been pompt zich in nog geen fractie van een seconde op tot een strakke ballon, gevolgd door een hoge piek in de grafiek op het scherm. De gel smelt tussen mijn huid en het apparaatje dat hoog vanuit mijn dijbeen een weg naar mijn voet zoekt. Ik kijk naar een echo met alle soorten grijstinten.

 

Er wordt een afspraak met de vaatchirurg ingeboekt om het vervolg te bespreken. Een ingreep van circa 20 minuten, geeft de radioloog als voorproefje van wat nog komen gaat. Ze belooft me dat het een sensationeel gevoel zal geven. "Alsof een elektrische tandenborstel je van binnenuit poetst. Bovendien duwen ze de draad vanuit je knieholtes door tot aan je liezen en trekt de chirurg zo alles dicht".

 

Ik slik. "Zo", beantwoord ik deze reclametekst cynisch, "Dat klinkt inderdaad uitermate sensationeel! Waar kan ik me inschrijven?". De dame geeft me lachend een amicaal klapje op mijn nog ontblote vlees. "Nog vragen?" "Ja", zeg ik. "Meer een verzoek eigenlijk. Ik vind alles prima, zolang ik maar snel weer kan dansen met m'n lief." Ze schudt mijn hand. "Deal!"